အခါသံုးဆယ္ေျမာက္ေနာက္လွည္႔ၾကည္႔ခ်င္း

၁၉၈၀ မွာ ငါ

အခါလည္သား

ဘာကုိမွလဲ

မမွတ္သားမိ

၁၉၈၉ မွာ

ငါ ဆယ္ကာလယ္ေတာ႔

အေ၀းတစ္ေနရာက

အေဖကုိလည္းလြမ္းဘူးရဲ႕

ပင္ပန္းၾကီးစြာ

မာေက်ာလြန္းတဲ႔အေမကုိလည္း

ဘ၀တစ္သက္မွာ

တစ္ခါျမင္ဘူးလုိက္ရဲ႕

၁၉၉၉ မွာ

ငါ အခါႏွစ္ဆယ္လည္သား

ေျမွာက္စားသူေတြရဲ႕ေအာက္

ေျမၾကီးနဲ႔ေျခေထာက္

သံုးေပေလာက္ လြတ္

ငါ တစ္လံုးကုိ အခါခါ ရြတ္ျပီး

ျဖစ္ခ်င္တာေတြမ်ားဘူးတယ္

အဲဒီတံုးကေပါ႔

ခ်စ္သူမ်ားတဲ႔ ငါ

ယံုၾကည္သူေတြ ဒုနဲ႕ေဒး

ဘာေဘးကုိမွလဲ ေတြးမထီ

ေတာင္ေလေသြးကအစ

နုိင္းမရေအာင္ ေအးလုိ႔...

မ်ားမၾကာမွီပဲ

ေျမွာက္စားသူေတြ

ေျမာင္းထဲကုိေရာက္

ေျမွာက္စားခံလဲ

ခြက္ေပ်ာက္

ေဘးမေၾကာက္တဲ႔ ငါ

ခြက္ေပ်ာက္လုိက္ရွာတာ

ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ၾကာတယ္..

ေနာက္ခုနစ္ရက္ဆုိ

အခါသံုးဆယ္ လည္ျပီ

ငါ႔ဆီမွာ

ႏွစ္ဆယ္႔ရွစ္ခါလည္တံုးက

ကံတရားဆီကေန

ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ရတဲ႔

အိမ္ေထာင္တစ္ခုရွိတယ္

ေမြးရပ္မဟုတ္တဲ႔ ေျမေတြမွာ

ခြက္စုတ္တစ္လံုးရွာေတြ႔တယ္

မ်ားလွတဲ႔ျဖစ္ခ်င္တာေတြထဲက

ဘာျဖစ္ေနတာမသိေသးဘူး

ငယ္ငယ္တံုးကျဖစ္ခ်င္တာေလ

ငါ.....သမုိင္း၀င္သူ

ငါ.....နည္းပညာဥေသွ်ာင္

ငါ.....ဦးေဆာင္နုိင္သူ

ငါ.....စာေရးဆရာ

ငါ.....ငါ.....ငါ...

ဘာမွျဖစ္မလာေတာ႔

ရွင္မေရ
ကုိယ္႔ကုိခ်စ္ရင္ျပံဳးျပပါ

မင္႔ေယာက္က်ား

အင္ဂ်င္နီယာေသးေသးေလးတစ္ေယာက္

စၾကာ၀ဠာ လွည္႔ရွာတာ

ခြက္စုတ္ေလးတစ္လံုးရလာတယ္ကြယ္

နုိင္ငံၾကီးေတြမွာလုိ

ဂစ္တာတီးျပီးသီခ်င္းဆုိ

လမ္းအက်ိဳအၾကားေတြမွာ

၀မ္းတစ္ခါးကုိေက်ာင္းၾကမယ္

ဘာလုိေသးလဲအခ်စ္ရယ္ေပါ႔.....

( ရွင္မ ဆုိတဲ႔ အသံုးအႏႈံးေလးက ေမာင္ခုိင္မာ (ဦးၾကည္ခုိင္) အလြမ္းေျပေပါ႔ဗ်ာ )

ေရးသူ ကုိဟန္